Cuyabeno

Vandaag om zes uur een boottochtje om naar het ontwaken van het woud te luisteren en wat vogels te zijn die wat vroeger in beweging zijn en overdag siësta houden. Dit nog met de hele groep. Terug voor het ontbijt. Na ontbijt met de rest van de groep en een kano naar de laguna. Hier overgestapt in de kano en afscheid genomen van de rest van de groep die terug gingen naar de bewoonde werelden. Met de gids in de kano op zoek naar anaconda’s. Een stuk door het struik gewas gevaren, met hier en daar een vastloper op te hoge bodem delen. Het eind resultaat was uiteindelijk dat we er geen gevonden hebben. Het was ook wat koeler met weinig zon dus die beesten blijven binnen. Komen alleen buiten om op te warmen in de zon of wat te eten te zoeken. Dus onverrichte zaken terug gepeddeld naar de lodge. Onderweg nog wel een trosje apen in de bomen gezien en even aan wal geweest bij een berg herrie van een kudde wilde varkens. Wat schimmen gezien en weg waren ze.
Dit keer zonder sleep aangekomen bij de lodge. Na de Lunch kwamen de nieuwe gasten voor de lodge aan en werd onze siësta verlengt van half vier naar half vijf. Dus onze toevlucht maar gezocht in de hangmatten van het centrale hutje. Om vijf uur vertrekken we met de hele club naar de lagune voor de zonsondergang. Na onderweg de start verhalen gehoord te hebben voor de nieuwe groep, kwamen we op tijd bij het meer. Na de zonsondergang weer op kaaiman jacht. Maar het was nu bijna halve maan dus niet echt donker. Na wat heen en weer gevaar er een gespot bij benadering ging deze er met veel kabaal en gespetter vandoor. Weer verder en tijdens de tocht terug werd er weer een gespot. Een kippige want het was een bril kaaiman. Deze bleef gewoon liggen toen we er met de boot recht boven lagen. Hij was een meter of twee en behoorlijk goed te zien ondanks dat hij onderwater lag. Hierna door naar de lodge voor het diner. Na het eten nog even met de mensen van de nieuwe groep gesproken en toen naar het hutje. Wolletje had een nieuw plaatsje gevonden. Hij zat nu aan de onderzijde van de nokbalk recht boven het bed. Zeker om zacht te vallen als hij zijn grip verliest. De volgende dag hoorden we dat hij er al zeker drie jaar woont maar er stond niet bij de deur dat er al een bewoner was .