salar

Vandaag hoefde we niet vroeg op want de tour was pas om half elf verzamelen. En daar we doorgingen naar San Pedro konden we ook alle bagage meenemen en niet uit te zoeken voor de drie dagen en de rest in de opslag. Wel alles compact ingepakt en een beetje apart ingepakt voor de dagelijkse bezigheden. Op tijd alles naar het bureau verkast en gewacht op de auto. Hier onze spullen op het dak geladen en van nog een medereiziger, een Colombiaan uit Bogota. Hierna een rondje dorp gemaakt en een Israelische / Amerikaanse opgehaald en aan het eind van het rondje nog twee Belgische reisgenoten Tegenover het bureau. Geen idee hoe ze hier logistiek werken. Met iedereen aan boord vertrokken naar het trein kerkhof. Hier staat een hele reeks stoom locomotieven uit de goede oude tijd in de woestijn. Het zijn eigenlijk de karkassen want alles wat ergens voor was te hergebruiken was al verwijderd. In de tijd van de stoom was er een grote revisie werkplaats in Uyuni om alle grondstof treinen te onderhouden. Met de komst van de diesels en een terugloop van het rail vervoer werd de werkplaats gesloten met het verlies van veel arbeidsplaatsen in het dorp. Na de schroothoop op weg naar het zoutwinnersdorp . Hier zag je niet veel van de zoutwinning, wel een markt met zout gerelateerde souvenirs. Op naar de volgende stop een berg zout bergjes. Dit word gedaan om het uitgegraven zout te laten drogen. Het zout komt aan de oppervlakte door het opdrijven uit de ondergrond ten gevolge van regen, dat zakt door de oppervlak en lost op de bodem weer zout op. Deze bergjes liggen er alleen voor de toeristen foto’s want er was nergens een zoutwinngsplek te zien. Dus geen inzicht gekregen in hoe het nu precies werkt. Na de foto’s aan de zoutvlakte begonnen. In tegenstelling tot de vorige keer, toen er water op het zout lag was het nu droog. Met een heel ander effect. Het zag er nu uit of we over een verzameling schotsen reden. De eerste stop was het zouthotel. Of eigenlijke iets er voor. Daar staat het Dakar monument natuurlijk uitgevoerd in zout. De bekende kop natuurlijk maar aan de andere drie zijden figuren uit de streek Potosi zoals de trein, Lama, kathedraal en smilie uit de moneda. Doorgelopen naar het zout hotel. Dat is nu een monument / museum en een aanfluiting met toen het nog in gebruik was. De buitenkant staat er nog, maar het interieur is weg op wat zout figuren na die ergens in een hoek staan. Hier ook de lunch genuttigd. Na de lunch op weg naar Incahuasi, het cactus eiland in de zoutzee. Maar eerst nog een fotostop voor de opname waarbij je kunt spelen met het perspectief. Door de grote leegte heb je geen referentie voor het oog en kan je spelen met formaten van mensen en artikelen. Hier een kwartiertje mee bezig geweest en toen weer op pad tot de cactussen. Dit eiland is zo bijzonder daar het het enige eiland in de vlakte is die zo’n begroeiing heeft. De rest is kaal of heeft hier en daar wat staan. En natuurlijk moet je ook weer betalen om op het eiland te mogen rondkijken en dat zit dus niet in de tour prijs (was wel aangegeven, maar geen idee waarom niet in de prijs ). Een cactus groeit wel 1 cm per jaar, aan de lengte van de stekelaars te meten zijn er dus bij van meer dan 350 jaar oud. Met die leeftijden voel je je nog jong dus vrolijk het eiland over gewandeld en wat foto’s gemaakt en op de weg terug nog even langs de natuurlijke rots poort gelopen en er door natuurlijk. José begint net te wennen aan het idee dat het helemaal niet glad is, hoewel het er ijzig uitziet is er toch wel dik gestrooid. Verzameld bij de auto en op weg naar onze nachtplaats. Na een uurtje of twee waren we aan het eind van de zoutvlakte. Waarna we over een keienweg verder gingen tot aan ons verblijf. Een zout hotel dat wil zeggen muren, vloeren en bedden zijn van zout gemaakt. Oorspronkelijk zouden we op een slaapzaal slapen. Maar het is laagseizoen dus ter plekke geüpgrade naar twee persoonskamers en eigen badkamer met douche en warmwater. Hierna nog even ge-thee-tafelt en gegeten daarna was het bed tijd en donker. En morgen om zeven uur ontbijt.