San Pedro de atacama

Vanmorgen om vier uur op. Nog steeds geen licht dus met wat zaklampjes de boel ingepakt en om half vijf aan het ontbijt. Verbazend hoe weinig mensen ontbijten om die tijd. En we hadden nog wel pancakes. Om vijf uur, alles opgeruimd en ingeladen, op weg naar de eerste stop. Tijdens de rit begon de zon ook al op te komen en dat gaf een extra kleuring aan de omgeving. De eerste stop was bij de geisers. Hier komt constant stoom uit de grond omhoog blazen. Veroorzaakt door wat hotspots in de ondergrond en langs komend water. Dit komt boven het kookpunt en zoekt een weg naar buiten. Ondanks de bordjes dat de ondergrond wat instabiel is lopen er hordes toeristen te stampen rond de plaatsen waar de stoom omhoog komt. Blijkbaar denken ze er niet aan dat als je door de laag heen trapt het water in je vel ook gaat koken. Maar zoals zo vaak gaat het blijkbaar goed, tenminste geen blaren gezien. Ook zijn er hier en daar wat leidingen in de grond geprikt en zijn ze bezig om te kijken hoe ze de energie kunnen gebruiken om stroom op te wekken. Met wel een hoog zwavelgehalte in de vloeistof. Vervolgens van de geisers door naar de hotspring. Hier komt het water er met een graad of dertig uit de grond omhoog borrelen. Dit water laten ze door een bak lopen en voor de enthousiastelingen kan je hier een bad nemen. Alleen jammer dat om acht uur de lucht temperatuur wat achter blijft. Na deze verfrissende stop weer op pad tot aan de woestijn van Salvador Dali. Dit is een zandvlakte waarbij aan de rand rotsblokken liggen die doen denken aan de keien die Dali schilderde op zandvlakte. Hierna nog twee stops gemaakt. Een bij de laguna Blanca, welke heel bijzonder een witte kleur heeft. En bij de laguna Verde welke tengevolge van koper roest wat groen uitgeslagen is. De laatste stop op de altiplano is de grens met chili. Eerst moeten we uitstempelen voor het park. Vervolgens rijden we door naar de migratie dienst van Bolivia. Hier halen we onze stempel voor salida de Bolivia. De tijd dat je met de tour naar San Pedro moest door rijden is al een tijdje over. De rondritjes rijden langs de grens en daar zetten ze je af bij een busje van een Chileense tour operator . En gaan met de rest van de groep terug naar Uyuni. Nadat de bus vol was met de mensen uit de verschillende groepen gingen we op pad. Je rijd dus de hele weg naar San Pedro de Atacama 47 km verderop voor je bij de Chileense douane aankomt. Hier is het eerst stempelen en vervolgens alle bagage door de scanner om te zien of je iets van fruit of dergelijke bij je hebt. Ze zijn erg bang dat er besmetting overkomt naar hun fruitteelt. Dat geld voor wel meer trajecten, dus nooit meer fruit kopen dan dat je op korte termijn op kan. Na deze kermis weer verder. Dachten wij dat we afgezet zouden worden bij het busstation maar nee, in een straatje van San Pedro stopt het busje met de mededeling dit is het eindpunt is. Blijkt dus voor de deur te zijn van de bus operator. Sta je dan met al je spullen op straat en een idee waar het busstation is. Daar we geen peso hadden ging Nick eerst maar op zoek naar een ATM. En de prijzen zijn hier nog uit het lire tijdperk. 10.000 peso is ongeveer 13,70 euro. Was even omschakelen. Kwamen we tot op heden in elke straat hordes taxi’s tegen, hier dus niet een. José aan de wandel opzoek naar een bus maatschappij voor een ritje naar Arica. En ik de stoep bezet hield met een barricade balen en tassen. Na een tijdje kwam José terug na een bus maatschappij gevonden te hebben. Alle zooi maar een restaurant in gesleept schuin tegen over. Hier een lunch genuttigd en gevraagd of ze een taxi wilde bellen. Dat hebben ze gedaan. Toen er een taxi kwam en onze voorraad zag staan was hij snel weer vertrokken. Toen hij niet terug kwam nogmaals laten bellen en na een vaag verhaal kwam er een andere taxi. Een pick-up. De achterbak geladen en naar het busstation want daar zou een opslag zijn voor de bagage. Dit bleek bij het snack winkeltje te zijn. De balen daar geparkeerd en San Pedro gaan bekijken. Wat rondgelopen een terrasje bezocht en wat gegeten voor we terug gingen naar het busstation voor de nachtbus naar Arica. Bus Cama dus gelukkig wel de ruimte. En met zonsondergang lieten wij San Pedro achter ons.