Potosi

Vanmorgen opgestaan en de laatste spullen ingepakt. Toen kwam Nick erachter dat hij zijn hoed waarschijnlijk in het restaurant had laten liggen gisteravond. Meteen na het ontbijt is hij naar het restaurant gegaan om te kijken of zijn hoed er nog was. Helaas was het restaurant nog gesloten en er stond ook geen openingstijden bij. Daar we eigenlijk ook nog de lagunes wilden zien, besloten een dag later naar Uyuni te vertrekken. Geprobeerd onze taxichauffeur te regelen om ons naar de lagunes te brengen. Maar hij was al bezet dus er moest een ander gevonden worden. Blijkbaar geen populaire bestemming, want het duurde even voordat er een taxi gevonden was. Nadat hem uitgelegd was wat de bedoeling was, dat hij ons zou brengen en 2 uur wachten tot wij terug waren. Onderweg naar de laguna bleek halverwege waarom het niet zo populair was. Ze waren het asfalt vergeten en we moesten zelfs nog uitstappen en een stukje lopen. Bij de laguna aangekomen werden we al opgewacht door een kudde lama’s. Na ze gedag gezegd te hebben begonnen aan een rondje laguna. Net toen we dachten dat er weinig leven in de laguna was bleek de tweede helft wel bevolkt met diverse watervogels. Ze trokken aan hun stutten. Rotterdams voor ze gingen er dus vandoor. Tijdens de wandeling langs de oeverbleek het water in ieder geval ondergronds hoog genoeg om tot je enkels weg te zakken. Na doorgebaggerd te zijn het wat hoger op gezocht en een stuk over de bergrug gelopen met uitzicht op de laguna, potesi en het dal en alles omgeven door de kleurrijke hoogvlakte. Op weg terug naar de afhaalplaats hadden de lama’s versterking opgehaald en werden we omringd door honderden lama’s. Een was zo enthousiast dat hij midden in het water was gaan staan. Met de taxi terug naar het dorp en wat gaan eten. Na de lunch naar het karmelieten klooster Santa Theresa. De deur staat altijd open maar was nu even op slot. Na even wachten liep er iemand langs die de deur wel wilde open maken. Voor de engelse rondleiding werden we met een sneltreinvaart door het klooster geleid om aan te sluiten bij een groep die al onderweg was. We begonnen dus ergens in de tour en hadden de inleiding dus gemist. Het klooster bestond nu nog uit 2 patio’s. Vroeger waren het er 15. De originele zusterkamers waren nu doorgebroken om museumruimte te krijgen. De zusters kwamen van rijke families die het zich konden permitteren hun dochter in te kopen. Deze had geen keus en werd voor de betere zielenheil van de familie voor de rest van haar leven van de buitenwereld afgesloten. Ze kregen ook hulpjes mee die ook voor de rest van hun leven achter de muur zaten. Het klooster moest in zijn eigen levensonderhoud voorzien, dus de hulpjes moesten de grond bewerken en voor oogst zorgen. Ze zaten apart van de zusters. De zusters hielden zich bezig met 5 keer per dag bidden en tussendoor borduren, spinnen, weven, hosties maken, snoepgoed bakken. Tot 1977 mochten de zusters geen lichamelijk en visueel contact met hun familie hebben. Een keer per maand mocht de familie langs komen en alle contact verliep via afgesloten schotten. De familie bracht cadeau’s en giften mee en die konden via een carrousel worden doorgegeven. De meeste cadeau’s waren naalden en borduurgaren. De familie kon snoepgoed op een lange lepel leggen die door een luikje gestoken werd terwijl de zusters met de rug naar het luik gedraaid stond. Ter controle stond er altijd een ander zuster toezicht te houden. Van al het boduurwerk werd het kindje Jezus elke twee weken verkleed. In het museum hangen dus diverse outfits. Tevens werden er voor de bisschoppen miskleding geborduurd met goud- en zilverdraad. Zowel de boven als de onderjurk. Deze werden nu ten toon gesteld in het kamertje van waaruit de zusters achter schot en gordijn de kerkdienst bij konden wonen. Hier was ook een zijkamertje waar allerlei attributen hingen waarmee de zusters het leiden van christus konden ervaren. Hierna via de patio waar de oudste appelboom van Bolivia staat (350 jaar) naar de keuken. Hier kookten de zusters de maaltijden. Ruim voorzien van mandflessen voor de wijn. De maaltijd werd via een luikje doorgegeven naar de eetzaal, alwaar de maaltijd in stilte werd genuttigd. Behalve de zuster die de gebeden uitsprak tijdens de maaltijd. De gids die de rondleiding gaf lief met een boodschappenmandje met een paar kilo sleutels om de vertrekken de kunnen openen en sluiten. Toen we aan het eind van de tour kwamen ging een gedeelte van de groep weg en wij naar het begin van de rondleiding. Hier werden de regels en gebruiken van het klooster verteld en de grondleggers van het klooster benoemd. Hierna naar de zaal waar de overleden zusters werden begraven. Hiervoor waren luiken in de vloer aangebracht waar ze met ongebluste kalk werden begraven en na twee maanden werden ze weer uitgegraven en de resten werden in een gezamenlijk graf bewaard. De grafkist met het lichaam van de oprichtster staat er nog steeds vanaf begin 1700 en met het lichaam dat uit zichzelf is gemummificeerd. En volgens recent onderzoek ligt ze er nog steeds. Hierna naar de uitgang en nog een kopje zusterthee gedronken met een doosje huisgemaakte chocolaatjes. Vervolgens heuvelafwaarts naar het busstation gelopen om onze kaartjes voor Uyuni te reserveren. De bus berg op naar het centrum genomen en gaan eten bij 4060 boven zeeniveau.Hierna weer ingepakt voor onze reis naar Uyuni.