Altiplano

Vanmorgen om zes uur op en een warme douche. Na het inpakken en ontbijt op weg naar de eerste stop. Via een weg die een stuk stoffiger was dan de zoutvlakte langs velden waar quinoa geteeld werd. Zag er nu nog wat kaal uit maar ze waren nog aan het inzaaien. Wel raar dat je landerijen heb vlak naast de zoutplaat. Eerste stop is San Juan waar we met alle tour groepen voorde enige winkel stonden en het was ook de enigste plaats die dag waar je iets kon kopen. Vanaf hier was het rijden over de Altiplano. Een gebied met verstrekkende vergezichten en heel veel kleur schakeringen in de bergen en grond. En heel veel routes om naar dezelfde bestemming te rijden, want zo zag je niets rijden en even later zag je van alle kanten auto’s rijden. En soms rijden er over het zelfde stukje zoals je kon ondervinden als je ineens een rugzak op je weg tegen komt. Deze maar opgeraapt en op het dak gebonden. Hoe het werkt weet ik niet maar s’avonds wist de chauffeur al van wie de rugzak was en dat die de rest van de trip tot Uyuni zonder spullen zou zitten. Een eindje verder passeerden we de spoorbaan naar Chili. We stopte naast het spoor voor foto’s van de vulkaan Ollague, staat op Chileens grondgebied. Ligt wat gevoelig hier, er is een tijd geweest dat Bolivia zelf aan de oceaan lag en dat gebied dus ook Boliviaans was. Weer verder met als volgende stop een wat volwassener vulkaan hij rookte tenminste. Ook hier was de omgeving weer anders. Vervolgens een stuk over de route van Dakar richting Chili tot onze afslag naar Laguna Canapa. Hier werden we welkom geheten door een vosje dat kwam aandraven en helemaal geen schrik had van de mensen en auto’s. Denkelijk was dat een bron van levens onderhoud voor hem. In de lagune stonden een stel steltlopers hevig te blozen. Ze kleurden roze. Dit zijn lokale flamingo’s. Hier een tijdje rond gewandeld terwijl de lunch werd klaar gezet. Na de lunch nog even rond gekeken en weer op pad. Via weer een vallei met een bijna droog gevallen lagune, naar de volgende plas flamingo’s . Langs de rand afgezet en langs het meer naar het hotel verder opgelopen. De naam was wel raar gekozen “Flamingo Hotel” Waarschijnlijk omdat het roze geverfd was. Weer op pad en na nog een broertje van de vos te zijn tegengekomen bij de Laguna Honos aangekomen. Door de samenstelling van het water was er geen voedingsbodem voor de flamingo voerbak en dus ook geen flamingo te zien. Dit was tevens de laatste laguna. Via een pad tussen een verzameling keien en rotsen door op een grote zandvlakte aangekomen. Hier een tijd over gereden tot aan het uitzicht punt op de berg met de zeven kleuren en een berg met een krater op de zijflank. Niet omdat het een vulkaan was maar omdat een meteoriet dit als landingsplaats had uitgezocht. Weer door gecrost tot aan de “ Arbol de Piedra “ de boom rots. Dit is waarschijnlijk de meest gefotografeerde kei van de altiplano. Na deze stop op weg naar Lago Colorada. Dit is een redelijk groot meer met grote vlakken rood gekleurde vlekken en langs de randen witte aanslag van uit de bodem opborrelende mineralen. Ook was er een grote kolonie flamingo’s. Het klimaat in dit meer is zodanig dat ze hier het hele jaar verblijven. Dit in tegenstelling tot de laguna’s flamingo’s die verkassen in de winter maanden. Na aan de rand van het meer een kaartje voor het reservaat te hebben gekocht, konden we op weg naar ons nachtverblijf. Dit maal geen alternatief met alleen slaapzalen. Ons ingericht en zitten wachten op de thee / koffie in een steeds verder afkoelende lokaal. De haard was er ook mee opgehouden, hoewel volgens de eigenaar brandde hij nog wel, zelfs met de deur open voelde je geen warmte in de kachel. En over temperatuur valt verschillend te denken. Maar toen ik nog in mijn polo zat waren er al mensen met jassen, handschoenen aan en ijsmuts op. Na de maaltijd maar de slaapzaal opgezocht het was toch donker en de verlichting deed het ook niet. En dat we om half vijf moesten ontbijten had ook wel een beetje invloed.